Szkatułka jak czekoladki z lat 70. – bursztynowy lakier i wnętrze jak ze starego filmu.
Czasem najbardziej luksusowe rzeczy wyglądają... jak nic. A potem je otwierasz. Ta szkatułka wygląda jak zapomniana pralinka z PRL-u albo pudełko na cygara od wuja z Ameryki. Gładka, błyszcząca, w kolorze bursztynu z efektem „drewna” – trochę retro, trochę jak coś, co powinno leżeć na fortepianie w willi w Konstancinie. Szkatułka powstała jako być może jako upominek z wyższej półki – dziś jest małym dziełem designu użytkowego z duszą.
Z zewnątrz: gładki, błyszczący fornir w odcieniach miodowego bursztynu z charakterystycznym, delikatnym rysunkiem drewna. Korpus lekko uniesiony na nóżkach, proporcje idealne, forma oszczędna. Ale to tylko początek.
Po otwarciu – głęboka czerwień weluru, lusterko i układ przegródek, w którym wszystko ma swoje miejsce: pierścionki, kolczyki, łańcuszki. A potem... pojawia się dźwięk. Delikatna, nieprzesadzona melodia pozytywki gra automatycznie – dyskretnie, z wdziękiem, jak z innego pokoju, jak z innego czasu.
To nie tylko szkatułka na biżuterię. To obiekt do przechowywania rzeczy ważnych – nie tylko cennych, ale też symbolicznych. Dla kogoś, kto wie, że dobrze zaprojektowany przedmiot nie musi być nowy, żeby być wyjątkowy.
Idealna jako:
-
szkatułka vintage z pozytywką na prezent
-
pudełko na pierścionki, biżuterię i drobiazgi
-
dekoracyjny akcent na toaletkę lub biurko
-
kolekcjonerski przedmiot z lat 70.
Ale wystarczy jeden ruch i bum – rubinowy welur, przegródki na pierścionki, schowek na sekrety. Wnętrze zaprojektowane z klasą – lusterko w środku, elegancka asymetria, i ta miękkość, którą chce się dotykać palcami po czerwonym winie.
Idealna dla kogoś, kto nie nosi zbyt dużo biżuterii, ale tę, którą ma, traktuje poważnie. Albo na stare listy. Albo... kto wie.
